“Dag, lieverd, veel plezier, tot morgen!”
Een logeerpartijtje is als je vier jaar bent meestal reuze opwindend, ingrijpend en leuk. Helemaal als je er al vier jaar naar verlangt, om vraagt en deelt hoe erg je er naar uit kijkt.
Vier jaar geleden kwam jij ter wereld, lieve rover. Het derde jongetje op rij. Zeer welkom in ons samengestelde gezin. Jouw twee grote broers hadden, in tegenstelling tot jouw overzichtelijke leventje met beide ouders dagelijks om je heen, een ander ritme. Omdat hùn papa en mama gescheiden zijn, zijn ze óf bij de één, óf bij de ander. Met alles wat daarmee gepaard gaat: voordelen èn nadelen. Sinds jij er bent, vergezel jij mij iedere twee weken wanneer ik de boys naar hun papa breng, zo’n 40 km van hier. Twee nachtjes per twee weken slapen jouw grote helden niet bij ons thuis, maar bij hun eigen vader. Jij weet niet beter.
En telkens weer als wij daar zijn, lonkt die wereld voor jou. Jij wilt daar ook spelen, jij zou nu ook wel eens die lekkere Mac & Cheese proeven die papa Vincent zo goed maakt volgens de jongens en jij wenst ook met verhalen thuis te komen over het zusje en de broertjes die daar leven. Kortom; je zou er volgens mij reuze graag gewoon ook even onderdeel van zijn en daarbij horen.
‘Aftellen’ was het thema van afgelopen week. De blauwe dag, zoals jullie in de kleuterklas de vrijdag noemen, “wordt echt een feestdag mam, want dan mag ik ook blijven bij papa Vincent!”
Jij hebt (nog) geen boodschap aan ‘wat hoort’, ‘wat normaal is’, of ‘wat anderen ergens van kunnen vinden’ en dus vraag je op jouw manier iedere zondag dat papa Vincent de mannen terugbrengt ook om een knuffel, een kus of wanneer je mag komen logeren.
Ontwapenend. Zonder dubbele agenda. Gewoon; puur zoals je bent.
Welnu lieverd, het is EINDELIJK zo ver! Zojuist heb je mij en je broers op de heenweg wel 6x verteld dat je “er zó’n zin in hebt!”
Met Jaap Aap, je tandenborstel en je legerpyjama in je koffertje stapte je net vol goede zin en louter positieve spanning de auto uit aldaar. Je deed, in hun vertrouwde gezelschap, je intrede in het tweede huis van je twee lieve broers, die eerlijk gezegd zenuwachtiger oogden over deze exercitie dan jij.
Ik snap die broers van jou wel hoor. Hun twee werelden, die normaal gescheiden en ook behoorlijk verschillend zijn, komen nu opeens een beetje samen. Jouw broers hebben de afgelopen jaren een hele knappe balans in zichzelf gevonden beide werelden te omarmen. En nu komt hun broertje met zijn tomeloze energie daar dwars doorheen walsen. Zonder enige gêne of bescheidenheid.
Maar juist díe ongecompliceerde houding in jou zorgt ervoor dat ik de logeerpartij vol vertrouwen tegemoet zie. Ondanks dat het ook voor mij bijzonder voelt om ‘oud’ en ‘nieuw’ op deze manier te verbinden.
Wat ben ik trots op jou, maar eigenlijk op alle hoofdrolspelers van dit weekend. Op papa Vincent, op zijn vriendin, op de kids daar, op jouw broers, op jouw eigen vader, op mezelf en op jou dus. Dat wij dit allemaal vol liefde en positieve aandacht voor de kinderen binnen dit verhaal mogelijk maken, geeft me een ontzettend fier gevoel. Wie had dit zeven jaar geleden gedacht?
Terwijl ik dit schrijf komt de Griekse filosofische uitspraak ‘PANTA RHEI’ in mij op, wat vertaald kan worden als ‘alles is in beweging’. Niets is blijvend; dat kan een hoopvolle gedachte zijn voor velen die zich vlak na de scheiding afvragen of het ooit beter te verteren wordt. Alles is in beweging; altijd. En de richting van die beweging kun je zelf beïnvloeden.